Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ το όνομα ή τη μέθοδο τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά: η γυναίκα προτείνει για παράδειγμα για τα ρούχα σου να τα μαζέψεις από ντουλάπια, πατάρια, βαλίτσες, αποθήκες κτλ σε ένα βουνό π.χ στο πάτωμα ή σε κάποιο κρεβάτι. Μετά το σοκ που παθαίνεις -όταν καταλάβεις πόσα έχεις- πιάνεις κάθε ένα τεμάχιο με τα χέρια σου και κάνεις την απλή ερώτηση «μου προκαλεί χαρά;» (Joy). Αν η απάντηση είναι «ναι» τότε το κρατάς. Άλλο ένα κριτήριο αποτελεί για παράδειγμα αν το ρούχο δεν το έχεις φορέσει για 1 ολόκληρο χρόνο και πέρασαν οι 4 εποχές τότε μάλλον δεν το χρειάζεσαι. Εκτός αν είναι κάποιο ρούχο για ειδική περίσταση ή χρήση.
Κοινώς προσπαθείς να έχεις μόνο τα αντικείμενα που σου προκαλούν χαρά και τα χρειάζεσαι στη ζωή σου.
Πριν ασχοληθώ με τον μινιμαλισμό ήμουν στην αντίπερα όχθη. Μάλλον ήμουν ελαφράς μορφής Horder. Υπερκαταναλωτικός και κρατούσα αντικείμενα με το σκεπτικό ότι θα τα χρησιμοποιήσω κάποια στιγμή στο μέλλον. Το πρόβλημα είναι ότι είχα γίνει σκλάβος των αντικειμένων και είχα φτάσει να μην μπορώ να περπατήσω μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ήταν οργανωμένα μεν αλλά υπερβολικά πολλά. Ήμουν συνεχώς σε καθεστώς εκνευρισμού για την ποσότητα και την κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει.
Το πρόβλημα με τα αντικείμενα είναι ότι ενώ χαίρεσαι στην αρχή που τα παίρνεις στη συνέχεια απαιτούν φροντίδα. Πρέπει να έχουν μια θέση, να τα καθαρίζεις και να τα συντηρείς. Όχι μόνο αυτό αλλά απαιτούνται κουτιά και συχνά ολόκληρα έπιπλα για να τα αποθηκεύσεις. Σιγά-σιγά και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις γίνεσαι σκλάβος της ίδιας σου της σαβούρας και απλά την πας συνεχώς βόλτα από τη μια θέση στην άλλη. Φυσικά στη διαδικασία χάνονται και ένα σωρό χρήματα.
Αφού πέταξα ολόκληρη την οικοσκευή -λόγω καταστροφής- που είχα στο παλιό μου σπίτι στην Ελλάδα και κράτησα μόλις 2 κουτάκια κατάλαβα ότι μάλλον δεν μου χρειάζονται τόσα πολλά αντικείμενα στη ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι από εκείνο το σπίτι δεν μου έλλειψε ουσιαστικά τίποτε και δεν στεναχωρήθηκα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων για όλη τη σαβούρα που είχα αγοράσει και είχα πετάξει. Μια ολόκληρη οικοσκευή!
Ξεκίνησα λοιπόν τη διαδικασία της Marie Kondo στο σπίτι μου. Έστειλα ή πούλησα τα 2/3 των αντικειμένων. Αντικατέστησα σταδιακά τα έπιπλα με μικρότερα σε όγκο. Το έκανα σε όλα. Ρούχα, βιβλία, ηλεκτρονικά, κουζινικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Προχώρησα μέχρι και σε ηλεκτρονική Marie Kondo. Διέγραψα εκατομμύρια αρχεία που κρατούσα εδώ και 20 χρόνια. Κατέβασα ιστοσελίδες και κοινωνικά δίκτυα.
Επιτέλους ανέπνευσα! Το διαμέρισμα άρχισε να μου φαίνεται μεγαλύτερο ενώ προφανώς δεν είχαν προστεθεί τετραγωνικά μέτρα. Μπορούσα να περπατάω πια άνετα χωρίς να σκουντουφλάω συνεχώς σε κάτι. Θαύμα!
Πριν αγοράσω κάτι κάνω τις παρακάτω ερωτήσεις στον εαυτό μου:
Δεν το κάνω όμως μόνο για τα αντικείμενα πια. Παρόμοιες ερωτήσεις θέτω στον εαυτό μου πριν ξεκινήσω κάποιο Project το οποίο θα μου κοστίσει χρόνο, χρήμα ή και τα δυο. Αξίζει τον κόπο; Θα το χρειαστώ; Προσφέρει τίποτε στη ζωή μου; Μπορώ να το συντηρήσω;
Μέχρι και με ανθρώπους το κάνω. Δεν σπαταλώ το χρόνο μου με πρόσωπα που δεν το αξίζουν. Είτε επαγγελματικά είτε σε προσωπικό επίπεδο. Ακούγεται ίσως κάπως σνομπ ή σκληρό αλλά δεν είμαι τίποτε από τα παραπάνω. Απλά και ο χρόνος μου δεν είναι άπειρος και ο «θόρυβος» με ενοχλεί.
Έκανα και το εξής:
Όταν άρχισα να στέλνω κυβικά σαβούρας υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τα ελάχιστα που θα κρατήσω θα τα αντικαταστήσω στην πορεία με ποιοτικότερα. Η αλήθεια είναι ότι αν σταματήσεις να αγοράζεις αβέρτα ανοησίες τότε σου περισσεύουν χρήματα και δεν χρειάζεται να πάρεις το φθηνότερο αλλά συχνά μπορείς να αγοράσεις και κάτι ποιοτικότερο. Με αυτή τη διαδικασία και πάλι εξοικονομείς χρήματα διότι τα λιγοστά σου αντικείμενα δεν χαλάνε τόσο εύκολα και διαρκούν περισσότερο.
Δεν είμαι ο μινιμαλιστής που ζει σε ένα άδειο διαμέρισμα με 20 αντικείμενα. Όχι, δεν είμαι των άκρων. Απλά έχω πολύ λιγότερα σήμερα και είμαι ευτυχέστερος από ποτέ επί του θέματος. Όλα μου τα ρούχα -εννοώ όλα- χωρούν σε μια ντουλάπα 80 εκατοστών. Λίγα μεν αλλά εξαιρετικής ποιότητας και μου προκαλούν χαρά κάθε πρωί που ανοίγω την ντουλάπα για να ντυθώ. Τέλος με το χάλι το 80% των ρούχων να μη μου κάνει ή να μην τα γουστάρω. Όλο αυτό το παραμύθι ότι κάποτε θα έχω το κορμί του Τζορτζ Κλούνεϊ στα 30 του και τότε θα τα φορέσω έφτασε στο τέλος του.
Αυτός είναι ο λόγος που έγραψα το άρθρο και το κότσαρα στη σελίδα μου. Αν δεν βγάλεις άκρη με τη σαβούρα σου δεν μπορείς να προχωρήσεις σε τίποτε ουσιαστικό στη ζωή σου. Αν ολημερίς ασχολείσαι με το να συμμαζεύεις και να καθαρίζεις κλαμπατσίμπαλα δεν σου μένει χρόνος και ενέργεια για να πετύχεις οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου. Έχει αποδειχθεί ότι η σαβούρα προκαλεί άγχος όταν κάθεσαι σε ένα χώρο με 800 αντικείμενα. Αλήθεια, υπάρχουν μελέτες και δημοσιεύσεις για αυτό. Ένας συμμαζεμένος και καθαρός χώρος με ελάχιστα πράγματα σε γαληνεύει και αυξάνει τη δημιουργικότητα και την απόδοσή σου.
Ο μινιμαλισμός -ή τέλος πάντων αυτό που χρησιμοποιώ στη ζωή μου από δαύτο- αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για να ξεβουλώσει το κεφάλι μου και να προχωρήσω διάφορα πράγματα που ως τώρα πελαγοδρομούσαν.
Πάρε μια σακούλα 120 λίτρων τώρα και ξεκίνα, με ευχαριστείς αργότερα.
https://tomsnews.blog/post/1
