Μετά από 2,5 δεκαετίες γράφτηκα και πάλι σε γυμναστήριο!

Σήμερα για μένα ήταν μια σημαντική μέρα, μια μέρα νίκης. Μια πράξη η οποία για τους περισσότερους δεν σημαίνει τίποτε το ιδιαίτερο, για μένα όμως αποτελεί το αποτέλεσμα και την ολοκλήρωση ενός συνόλου ενεργειών. Έτσι εξηγούνται και οι.. 2,5 δεκαετίες. Τουλάχιστον το μισό διάστημα από αυτό.

Δεν μπορούσα να γραφτώ σε γυμναστήριο

Το σώμα μας και την ψυχή μας τα γνωρίζουμε καλύτερα από όλους οι ίδιοι. Με αυτό ξυπνάμε, με αυτό κοιμόμαστε -αν κοιμόμαστε-.

Η ψυχική, σωματική και οικονομική μου κατάσταση δεν μου επέτρεπαν να γραφτώ σε ένα γυμναστήριο. Πλέον έχω σταματήσει το κάπνισμα εδώ και 6,5 χρόνια. Οι αιματολογικοί μου δείκτες είναι καλύτεροι από αυτούς που είχα πριν 12 χρόνια όταν πρωτοήρθα στη Γερμανία. Τα τελευταία χρόνια δεν πίνω πια σχεδόν καθόλου αλκοόλ και έχω οργανώσει τη ζωή μου εντελώς διαφορετικά.

Άλλαξα σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο που σκέφτομαι, άλλαξα τον τρόπο που αντιδρώ σε καταστάσεις, άλλαξα ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο αγοράζω αγαθά. Όλα αυτά τις περισσότερες φορές μόνος. Τι πλέον σκοτεινές μάχες τις έδωσα περπατώντας μόνος σκεπτόμενος επί δεκάδες χιλιομέτρων. Τελευταία το έκανα σε εξαντλητικά υψηλές θερμοκρασίες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Όταν οι άλλοι απολάμβαναν τη ζωή τους με παρέα στη θάλασσα εγώ έδινα σιωπηρά τη δική μου μάχη. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Μονίμως και περισσότερο από μια δεκαετία δεν πήγα τις κλασικές διακοπές που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Χιλιάδες σκέψεις, χιλιάδες σχέδια, χιλιάδες στρατηγικές έχουν περάσει από το ταλαιπωρημένο μου επί δεκαετίες εγκέφαλο. Έναν εγκέφαλο 24/7/365 σε ετοιμότητα μάχης. Κάτι το οποίο δεν θα άντεχαν οι περισσότεροι νορμάλ άνθρωποι.

Δεν θέλω να αναλύσω περισσότερο την ψυχική και σωματική μου κατάσταση στο παρελθόν διότι πιθανώς να διαβάζουν το άρθρο και λάθος άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν. Όχι ότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, ούτως ή άλλως η μάχη είναι δική μου. Αλλά ας μην το κάνω.

Πλέον όλα τα παραπάνω με οδήγησαν βασανιστικά αργά σε μια καλύτερη πραγματικότητα. Τελευταία χρησιμοποιώ και διάφορες μεθόδους που επί χρόνια σνόμπαρα. Λειτουργούν όμως, ίσως όχι ακριβώς όπως τις εμπνεύστηκε ο δημιουργός τους αλλά αν τις προσαρμόσεις στη δική σου πραγματικότητα, φιλοσοφία και τρόπο σκέψης αποδίδουν. Ήδη βλέπω τα πρώτα αποτελέσματα και έχω πάθει την πλάκα μου. Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα!

Ένα σώμα ερείπιο

Οι αιματολογικοί μου δείκτες μπορεί να είναι καλύτεροι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σφύζω από υγεία και ευεξία.

Επί 12 συναπτά έτη -στη Γερμανία- πάλευα και παλεύω για την ευτυχία της κόρης μου. Πάντα πρώτη -ιερή θα έλεγα- προτεραιότητα στη ζωή μου. Πάλεψα να βγάλω άκρη στην πλέον μοναχική χώρα του κόσμου. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Κάθε πρωί, όσο χάλια και αν ξυπνούσα, όσο απάνθρωπες και να ήταν οι συνθήκες ζωής και εργασίας έκανα ένα μικρό βηματάκι όπως αυτό που κάνει ο 80χρονος με το μπαστούνι για να βγω από την κατάσταση. Να πάω ένα βηματάκι παρακάτω. Θεωρούσα και θεωρώ ότι παραβιάζει κάθε νόμο της φυσικής που έχω μάθει αν δεν αλλάξει τίποτα.

Όλη αυτή η μάχη αποδίδει. Έχω όρεξη πια για ζωή, για δημιουργία, για νέες εταιρείες, για λογισμικά που πιθανώς δεν σκέφτηκε κανείς. Μένει να τα βάλω απλά σε μια σειρά.

Είχα την όρεξη και το σθένος να σηκωθώ από τον καναπέ Κυριακάτικα και να κατευθυνθώ σε ένα γυμναστήριο που μου είχε συστήσει μια συνάδελφος. Από μια εταιρεία από την οποία έχω φύγει -παραιτήθηκα- και η ίδια δεν πηγαίνει πια σε αυτό το γυμναστήριο γιατί μετακόμισε. Είχε όμως τα καλύτερα λόγια να πει για το γυμναστήριο στο οποίο πήγαινε για χρόνια.

Πήγα λοιπόν και στάθηκα λίγα μέτρα από την είσοδο χωρίς να προχωρήσω

Σκεφτόμουν «θα πηγαίνω τώρα σε αυτό ή τσάμπα τα χρήματα»; Είμαι σίγουρος ότι είμαι σε θέση να έρχομαι και να επιβιώσω μισή ώρα άσκησης χωρίς να πεθάνω;

Στο γυμναστήριο θέλω να γυμνάσω το μυϊκό μου σύστημα. Πήγαινα για πολλά χρόνια και αισθανόμουν υπέροχα. Είχαμε δημιουργήσει μια παρέα και δεν γνωρίζω αν τελικά πήγαινα για την παρέα ή γιατί αισθανόμουν πολύ καλά βιολογικά. Δεν είχε σημασία όμως για μένα, περνούσαμε καλά και γύμναζα και το σώμα μου ταυτόχρονα. Ουσιαστικά δεν αρρώσταινα ποτέ πια και είχα αστείρευτη ενέργεια.

Με την καθιστική εργασία που έχω ως Manager στην πληροφορική και μάλιστα τώρα με 4 μέρες τη βδομάδα Home Office κινούμαι ελάχιστα. Το μυϊκό μου σύστημα αρχίζει και διαλύεται. Μιλάμε για σκατόμπαλα. Δεν ήθελα να πάω γυμναστήριο για να αδυνατίσω, για να γίνω το θανατηφόρο γοητευτικό κορμί που όλες ονειρεύονται. Το θέμα «γοητεία» στη Γερμανία είναι ούτως ή άλλως σα να πουλάς ψυγεία στην Αλάσκα.

Μια σκέψη πέρασε από τις χιλιάδες που είδα και διάβασα: «αν δεν βγεις από την ψεύτικη σκατοασφάλειά σου δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσεις μια διαφορετική ζωή». Σωστό. Πάμε μέσα λοιπόν.

Μπήκα

Με υποδέχτηκε ο εγγονός του Τζάκι Τσάν: «γειά σας εγώ θα είμαι ο προσωπικός σου Trainer».

Του χαμογέλασα και του είπα «είσαι σίγουρος για αυτό;».

Με ρώτησε αν έχω ξαναπάει σε γυμναστήριο και του απάντησα ότι το έκανα για χρόνια αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι, την τελευταία δεκαετία -και βάλε- δεν έχω γυμναστεί ουσιαστικά καθόλου!

Ο Τζάκι με κοίταξε από πάνω ως κάτω και μου λέει: «για μια δεκαετία αγυμνασία μια χαρά σε βλέπω, μην ανησυχείς θα σε φτιάξω».

Μου έδειξε όλο το γυμναστήριο και τα όργανα που με ενδιαφέρουν. Του είπα χαριτολογώντας ότι αν αυτή η σκατόμπαλα ανεβεί σε αυτό το διάδρομο, σε 10 το πολύ λεπτά μπορείς να πάρεις το 112 (ασθενοφόρο). Πάλι γέλασε και μου είπε «μη μασάς θα ξεκινήσουμε με ποδήλατο. Ο γηραιότερος πελάτης μας είναι μια κυρία 83 χρονών που έρχεται και γυμνάζεται καθημερινά!». Περίπου τόσο είναι η βιολογική και ψυχική μου ηλικία οπότε σκέφτηκα ότι είμαι εντός ορίων.

Μπορούσα να επιλέξω 2 τύπους συμβολαίων. Ένα διετές με φθηνότερο μηνιαίο κόστος ή ένα άλλο το οποίο είναι σα το Netflix δηλαδή μηνιαίο και ό,τι ώρα θέλεις το κόβεις. Επέλεξα το δεύτερο. Σκέφτηκα «κάντο για ένα μήνα, δες πως θα πάει και βλέπουμε».

Το γυμναστήριο για μένα μου λύνει άλλο ένα πρόβλημα. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια με έπιανε η φρίκη να είμαι όλη μέρα στο σπίτι και να ασχολούμαι με τις καθημερινές δουλειές που απαιτούνται για τη συντήρησή του. Εκτός όμως του να πάω να περπατήσω στο κέντρο το οποίο έχω σκυλοβαρεθεί δεν είχα κάπου αλλού να πάω.

Τώρα όμως έχω.

Η ιστορία συνεχίζεται.