Το γραφείο του Θοδωρή..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Θοδωρή. Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος, καλοντυμένος και πνιγμένος στη δουλειά..
Πριν αρκετά φεγγάρια έκανα την πρακτική μου στην πληροφορική σε μια υπηρεσία του κράτους -δεν θέλω να αναφέρω ποια, γιατί υπάρχει ως σήμερα-. Η διάρκεια θα ήταν 6 μήνες και αποτελούσε όνειρό μου να κάνω την πρακτική μου εκεί διότι ασχολούνταν με αντικείμενα τα οποία τότε μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Εκτός αυτού εκεί εργαζόταν μερικοί από τους εξυπνότερους ανθρώπους που είχα γνωρίσει στη ζωή μου.
Έλεγα λοιπόν σε μια φίλη μου ότι θα ήθελα πολύ να κάνω την πρακτική μου εκεί και χωρίς να μου το πει μίλησε με τον διευθυντή. Εργαζόταν ήδη εκεί. Ένα τηλέφωνο αργότερα ήμουν με μια σύμβαση στο χέρι.
Με το που πήγα ένα γραφείο ξεχώριζε από τα άλλα. Ήταν γεμάτο χαρτιά και ντοσιέ. Ασφυκτικά γεμάτο σε σημείο που σκέφτηκα «ο καημένος ο τύπος που εργάζεται εδώ, τον έχουν λιώσει στη δουλειά, του τα έχουν φορτώσει όλα στην πλάτη του». Ο ευδιάθετος γεμάτος χιούμορ Θοδωρής με χαιρέτησε. Δεν τόλμησα όμως να τον ρωτήσω για όλο αυτό το χάος πάνω στο γραφείο του.
Στην θητεία μου εκεί βραβεύτηκα 2 φορές για το έργο μου και η πρακτική μου επεκτάθηκε -χωρίς να προβλέπεται- από 6 μήνες στον 1 χρόνο. Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Θοδωρή καλύτερα.
Μια μέρα λοιπόν που ήμουν δίπλα του στα υπερφορτωμένο γραφείο του δεν κρατήθηκα και σχολίασα το χάος:
Θοδωρή σε έχουν λιώσει εδώ πέρα με όλη αυτή τη δουλειά
Ο Θοδωρής με κοίταξε με απορία
Α, τα ντοσιέ λες; Δεν έχω ιδέα τι έχουν μέσα, απλά τα έχω εδώ πέρα για να νομίζουν όλοι ότι πνίγομαι
Κόλλησα για λίγο και συνέχισα
Και τι είναι όλα αυτά τα προγράμματα με τους αριθμούς και τα διαγράμματα;
Ο Θοδωρής άρχισε να γελάει και αποκρίθηκε:
Όχι ρε μαλάκα, δεν είναι για τη δουλειά αυτά, παίζω μετοχές στο χρηματιστήριο όλη μέρα και έχω κάνει τα 100 χιλιάρικα ένα εκατομμύριο ως τώρα!
Τότε είχαμε δραχμές ακόμα.
Ο Θοδωρής ήταν ένας άνθρωπος που είχε φιλοσοφήσει το θέμα. Ήταν ο συνάδελφος που είχε ανάγει το BS σε επιστήμη. Είχε πείσει τους πάντες -ιδίως εκτός της υπηρεσίας- ότι έλιωνε στη δουλειά. Λόγω της στρατηγικής του δεν τολμούσε κανένας να του φορτώσει κάποιο νέο αντικείμενο. Οι περισσότεροι είχαν την εντύπωση που απέκτησα και γω μόλις πρωτοαντίκρισα το γραφείο του.
Εύχομαι ο Θοδωρής να είναι καλά μέχρι σήμερα διότι τον θυμάμαι συχνά όταν γνωρίζω έναν νέο συνάδελφο.. που πνίγεται.